Leaving on a jetplane

Nandito ako ngayon sa Suvarnabhumi airport, Bangkok Thailand at ‘in-transit’ papuntang Pilipinas. Di pa natatapos ang ginagawa ko sa India pero dahil mag-e-expire na ang VISA ko, kinailangan ko nang umuwi. Di ko alam kung pababalikin pa ako ng management doon. Kung pabalikin man ako, sana early next year na lang. Pero malamang na tapos na ang project kung sakali. From domestic flight to international flight sa Netaji airport, halos 7 hours ang waiting time ko. Naghanap ako ng mga duty-free shops pero kakaunti lang at halos sarado lahat. Di tuloy ako nakabili ng mga mumunting pasalubong. Nagkamali ako ng tantiya. Palibhasa, 1:55AM ang flight ko kaya siguro wala na halos bukas. At kahit siguro magbukas, wala din masyado mabibili dahil maliit lang ang airport. Mabuti at nakabili ako ng damit para sa mga anak ko. Bibili din sana ako ng local nilang whiskey pero wala na. Pasalubong ko sana sa mga manginginom sa amin. Nag-order din ang sister ko ng shawl pero di din ako nakabili. Natatandaan ko pa na nagpapabili din si buddy ng wall décor pero invisible décor ang nangyari (sorry buddy).

Dahil sa tagal ng waiting time ko, nakaidlip pa ako ng konti. Thai airways ang naibigay sa akin na carrier. Medyo matatanda na ang mga sterwardess kaya masusungit na. Mabuti na lang at medyo kalmado ako. Baka nasigawan ko pa kung sakali. Masungit kasi at nakasimagot. Pupunta lang ako ng toilet sa unahan, nakasimagot na itinuro sa akin yung sa likod. Palibhasa, economy ang ticket ko.

Isang linggo lang ako sa Pinas at pupunta naman ako ng France para sa training. Di ko pa alam kung may project na pagkatapos ng training ko. Mahirap mababakante. Malaki ang mawawala lalo na sa pamilyado. Di ko pa nga naaayos ang VISA ko.

Diwali - Festival of Lights

Diwali (or deepavali) festival kahapon pero pumasok ako para mag-check ng mga e-mails dahil nagkaroon ng problema ang schedule ko sa pag-uwi. Wala namang mga activities akong nakita sa daan. Parang normal lang na araw. Pero nung gumabi na, marami na ang putukan. Lumabas ako ng apartment at nakita ko nga na maraming nagpapaputok. Maramig mga lusis, mga fountain, sari-saring pailaw, meron ding parang super lolo, at mga pyrotechnics. Nakunan ko pa ng picture sa aking digital camera pero malas na naubusan ng battery. Tapos, nasira pa ang charger ko kaya di ko mai-ON para i-upload yung picture. Parang New Year sa Pinas ang celebration nila ng Diwali dito. From 6PM hanggang 12 midnight ay maingay kaya napuyat ako kagabi. Ang pagkakasabi sa akin, ito yung araw na bumalik ang kanilang hari si Ram (a reincarnated god) at ang kanyang asawang si Sita after being exiled somewhere in the forest. Bumalik daw sila sa kanilang bayan na "Ayodhya" kasama ang kanyang nakababatang kapatid na si Laxman. Ang mga tao ay nagbunyi sa araw na ito dahil din sa pagkakapatay niya kay Ravan na siyang kumidnap sa kanyang asawa.

Ilocano nga ba ang pinakakuripot sa lahat? I guess not. Read on..

Dahil sa kuwentong ito, nabago ang pananaw ko tungkol sa ilocano. Sabi nila noon, ilocano (daw) ang pinakamatipid sa lahat ng tao. Pero mali pala sila.

Bago ang lahat, ang tumpak na oras; anim na sandali pagkatapos ng manaka-nakang pag-ulan. May kasamahan ako dito na taga-ibang bansa. Kasama ko siya sa isang unit ng apartment (na dalawa ang kuwarto) simula noong dumating ako (nauna lang sa akin ng konti). Dahil sa siya ay muslim, nagtabi siya ng mga gamit niya (kitchenware na kasama sa apartment namin) para hindi mahalo sa akin dahil nga hindi sila kumakain ng meat at ayaw niyang mabahiran ng karne ang kanyang mga gamit. Umuwi siya pabalik ng kanilang bayan noong isang araw. Nakita ko pa na meron pa sigurong 3 kilos ang naiwan niyang bigas at mga 8 pieces ng itlog. Meron din siyang karne ng manok (kinatay daw ng halal, term kung saan ang nagkatay ay muslim din) sa fridge namin. Akala ko ay ihahabilin nya sa akin ang kanyang mga naiwan pero wala siyang nabanggit. Kagabi na ako ay umuwi, nag-check ako ng mga gamit nya. Aba! Wala ang bigas at mga itlog?? Nagtanong ako sa aming mga kasamahan sa apartment, wala din siyang ibinigay sa kanila. Entonses, iniuwi niya ang bigas at itlog??!!!!! Sus Mariano Katilpo!! Mukhang di ko kayang gawin yun ah? Ok na sana yung bigas. Pero yung itlog... Naman!!! Wala sigurong tao na normal ang pag-iisip na dalhin pa ang mga itlog pauwi ng bayan mo. Alam ko bawal magdala ng mga itlog sa bagahe pero hindi kasi tsine-check ang mga bagahe dito sa India pagdating ng airport. Kung sakali mang mahuli, kukunin lang naman sa kanya ang itlog, hindi ba? Tsk tsk tsk. Iniwan naman niya yung manok sa fridge. Pag dinala pa niya yun, aah, ibang usapan na yan... Kaya pala marami siyang nabibiling mga ari-arian sa kanila (lupa, bahay at lupa) dahil sa angking talino niya pagdating sa pagsisinop. Hindi ko naman gagamitin ang mga natira niya dahil hindi naman nga niya sinabi. Itatabi ko lang sana para hindi nakakalat sa kusina. Pagkatapos ay magpapadala ako ng e-mail kung itatapon na ba o kung anuman.

Kayo mga kapatid, kaya nyo ba ang ganito? Malamang ako ay hindi. Naranasan ko na rin na may mga tira ako pagkatapos ng project pero palagi ko ito inihahabilin sa mga naiiwan...

Ang kuwentong walang kuwenta na inyong natunghayan ay inihahandog sa inyo ng Purefeeds corned chicken, ang karne norte ng mga muslim...

First fire, First smoke

Lahat ay masaya noong Friday dahil napatakbo namin ang Gas Turbine unit 11 for the first time, in full speed, dito sa site. Mantakin mo na since 2004 eh ngayon lang napatakbo? Under preservation ito (term kung saan walang gagalaw ng mga instruments) dahil sa kawalan ng gas. Kaya kami nasadlak sa lugar na ito dahil nga sa planong patatakbuhin na ito. Masaya ang mga boss. May ibang nainis din dahil sa tradisyon na paghitit ng tabako sa site kapag may steam na lumabas. Dapat kasi, "No open flame" or anything like it sa site pero sige pa rin ang mga engineers sa ganitong sistema. Medyo delikado nga ito, pero na-check naman ng mga personnel ang paligid bago nila pinayagan ang mga tao na magtabako. First fire ay yung unang flame na lumabas sa turbina after ng initial ignition.

Speaking of tabako, mas masarap yung ginagawa ng lola ko na tabako. Siya mismo ang gumagawa ng sarili niyang tabako at binibili lang sa palengke ang tuyong dahon. Ginawan pa niya ako ng ilan at nagamit ko sa mga projects ko sa Pinas. Ito ang isa sa main businesses ng mga ilokano, ang pagtatanim ng mga tabako. Ang katapat naming bahay (katabi ng Petron gasoline station, na dating Esso) ay imbakan ng tabako noon. Pag ako ay umuuwi ng probinsiya, halos lahat ng paligid ay tabako ang nakatanim. What a green scenery.

Losing my religion -

Ang oras ngayon, tatlumpung minuto makaraan ang trak ng basura. So far, so good ang aming ginawa kahapon. Dito sa India, kapag merong bagong activity, ito ay kanilang dinadasalan. Maghahandog sila ng mga niyog, mga sweets, at mga bulaklak. Para daw sa tagumpay ng kung anuman ang gagawin. Pagkatapos ng seremonyas, papahiran kayo ng kung anong bagay na may halong nganga sa inyong mga noo (uling na kulay red). Nagpalagay din ako dahil okay lang naman daw na hindi bumbay ang lalagyan. Kaya kahapon, nagmukha akong bumbay, hehehe. Pagkatapos nga pala ng seremonyas, babasagin nila ang mga niyog (kung saan ginanap ang prayer). Kailangan yata na yung first man na babasag ng niyog, kailangang mabasag niya in one strike pero di ako masyado sure dito. Kasi tinatanong ko pero di nila ako masagot ng diretso. Yung nabiyak na niyog, yun din ang kasama sa kakainin nyo plus the sweets. Ginagawa pala nila ditong panghimagas ang niyog. Sa atin ay ginagawa lang gata, kasi nga matigas na.

Napatakbo naman ang turbine initially kaya maligaya ang mga boss. Bagong experience ko ito kaya masarap sa pakiramdam. Maingay ang paligid dahil sa air turbulence papuntang turbina.

Ang kuwentong inyong natunghayan ay ibinabahagi sa inyo ng Bird's Tree milk, ang gatas na may gata...

Life's more important than 30 rupees -

Noong linggo lang, inihatid namin ang aming kasamahang Malaysian sa airport dahil vacation na siya for 1 week. Dalawa't kalahating oras na biyahe, makipot na kalsada maingay dahil panay ang busina ng driver kahit walang sasakyan, maraming tao sa daan. Karamihang scenes ay parang bumiyahe ka papuntang province. Dalawang beses kaming muntik nang makasagi dahil di nga sila gumagamit ng side mirror (previous post). Sumama kami dahil ang plano namin ay tumingin kung merong foreign exchange agency sa airport. Pagdating namin doon, sarado ang lahat ng booth. Naiihi pa naman ako. Nagtanong ako sa lady guard kung saan pwedeng umihi. Tinanong nya ako kung meron akong ticket. Sabi ko, wala. Sabi nya, nasa loob daw ang toilet at hindi pwede pumasok kung walang ticket. Tangna! Airport, walang ihian sa labas? Sabi ng kasamahan kong Malaysian, umihi ka na lang sa tabi-tabi. "This is India. you can do stupid things, you know", dugtong nya.

So, nagpaalaman na kami at sinabihan ang driver na naiihi ako. Siya rin daw ay iihi (pero senyasan lang kami dahil di naman marunong sa english). Sa bandang madamo, tumigil siya at doon namin ibinuhos ang sakit ng puson. Pagkatapos ay umalis na kami. Pagdating sa may gate na palabas, hinarang kami ng nagbabantay. Sa nakita kong anggulo, humihingi ng parking fee ang bantay. Ayaw pumayag ng driver namin. Hanggang sa naging maingay ang sagutan. Pinaandar nya ang sasakyan (na akmang aalis na). Humabol ang bantay at akmang susuntukin sya. Medyo kinabahan na kami. Kinakausap na namin ang driver at sinabihan na ibigay na lang kung magkano ang kailangan. Pero di nya kami iniintindi at tuloy pa rin sa pakikipagtalakan sa bantay. Nagdatingan na ang ibang kasamahan ng bantay. Tingin namin ng kasama ko ay dehado na kami. Anim kontra sa tatlo. Alien pa naman kami. Mapapaaway kami sa walang kakuwenta-kuwentang bagay. Umabot din siguro ito ng limang minuto. Dumating ang supervisor ng mga bantay at medyo humupa ang pagtatalo. Ibinigay nya ang hinihingi. Thirty rupees lang, kapalit sana ng pagka-ospital namin.

Sayang ang mukha ko kung mababasag sa walang kakuwenta-kuwentang pagtatalo. Pwede naman nya ma-reimburse. Ibinibigay ko na nga para tumahimik na. Kung nagkataon na may salpukan, malamang na nasa ospital ako ngayon. O baka mas higit pa.

Promises made, promises broken

Promises are really made to be broken. Two weeks ago, nagkaroon ng meeting ang company namin together with the client. Ang sabi nila (client), dadating na ang gas supply para mapatakbo na namin ang turbina. October 5 ang sabi. Pero ngayon pa lang, napag-alaman namin na ang gas ay mapupunta sa alapaap. Meaning, walang gas na darating. Ang pagkakasabi sa akin, pang-101 na beses na sinabi ito ng client na dadating na ang gas. Pero sa kasamaang-palad, mapupunta na uli ito sa alapaap. Hindi kasi pwedeng sabihin ng client (directly) na walang gas dahil malaki ang babayaran nila lalo na at di kami makakaalis dito sa site. Kaya panay lang ang pangako. Pangakong hanggang ngayon ay napapako.

Pero malamang nga na may gas na dadating, hindi nga lang madalian. Kung hindi ba naman, may plano na para sa Phase 2 ng project, just beside the existing. Huwag sana ako dito mapunta uli. Gusto kong isumpa itong site na ito. Pero hindi ito kasing-sama ng condition sa Pakistan. Napakainit doon (maximum of 55 degC) at madalas na magdugo ang aking ilong. Kaya parati kong binabasa ang batok at ulo ko ng tubig dahil sa init. Mga limang litro ng bottled water ang naiinom ko maghapon. Kahit madaling-araw noon sa Pakistan, parang nakasalang ka pa rin sa apoy. Dry ang temperature kaya di ka pagpapawisan. Pero walang ipinag-iba ang amoy dito at amoy doon, hehehe. Ang typical na nakikita ko sa mga lalake sa Pakistan ay pwede sila mag-holding hands while walking, pero hindi sila bading. Medyo ilag nga ako sa mga kaibigan kong Pakistani at baka hawakan din ang kamay ko habang kami ay naglalakad.

Mga Katanungang Mahirap Sagutin -

May mga nagtatanong minsan sa akin ng mga kakaibang katanungan na kung iisipin mo ay mahirap sagutin. Hindi ko lang na-compile lahat pero pinilit kong isipin lahat ng mga ito. Tanong ito ng mga tao ko sa field noong ako ay Project Engineer pa.

Tanong: Ang plural form ng mouse ay mice. Di po ba na nararapat ng ang plural form ng house ay "hice"?
Sagot: Itanong natin sa gumawa ng mga words na yan. Dapat din nating itanong sa kanila kung bakit di nila ginawang mouses ang plural form ng mouse.

Tanong: Bakit tawag nila sa panglinis ng ngipin ay tootbrush eh hindi lang naman iisa ang nililinis? Di ba dapat, teethbrush?
Sagot: Malamang na yung nag-imbento ng panglinis ng ngipin ay iisa lang ang ngipin noong panahon na yun.

Tanong: Alin po ba talaga ang nauna, ang manok o ang itlog?
Sagot: Logically, nauna ang manok. Di kasi mapipisa ang itlog kung di lilimliman ng manok eh.

Tanong: Bakit po pag bumabahing ang tao, siya ay napapapikit?
Sagot: Nahihiya kasi siya. Tsaka pag pinilit mong idilat ang mga mata mo, malamang na makakita ka ng di kanais-nais.

Tanong: Ang uod po ba pag namatay, inuuod din?
Sagot: Hindi. Kasi magkamag-anak sila. Ang tao ay inuuod pag namatay pero nakarining ka na ba ng uod na tinatao?

Tanong: Pwede po ba uminom ng softdrink pag coffee break?
Sagot: Kailangang magpunta ka sa room ng softdrink break. Pag wala nito, uminom ka na lang ng kape.

Tanong: Bakit po yung mahabang kinakain ng mga bata, ang tawag ay hotdog eh hindi naman mainit na aso?
Sagot: Hmm, bakit nga ba? Ire-research ko muna.

It's just another ordinary day -

Noong Friday, September 26th, ay birthday ko. Pero wala akong handa. Wala akong pwedeng kumbidahin dahil nandito ako sa India. Karamihan sa kanila ay mga vegetarian at hindi kumakain ng meat. Kaya inisip ko na baka walang kumain sa lulutuin ko, hindi na lang ako nangumbida. Mahirap naman na kumain din ako sa labas dahil pagkaing bumbay ang kakainin namin. Wala kasing foreign resto dito. Parang ordinary day lang. Nagluto ako ng kanin, nagprito ng isda tapos gumawa ng salad na alugbati with kamatis, sibuyas at luya. Shot ng konti. Natapos ang araw ko na hindi ko naramdaman na birthday ko pala. Marami ding nag-greet na mga kaibigan, ka-batchmates sa high school. Tumawag nga din pala ang aking butihing maybahay at dalawang chikiting. Marami nang nasasabing words si Jacob, ang bunso ko. Nasasabi na nya ang "Hello daddy", "I love u, daddy". Nakatutuwang pakinggan (buddy, itinama ko yung compound ha?, hehehe). Malaki na siya pagbalik ko ng November. Siguradong di na nya kilala ang daddy nya. Mahihirapan na naman akong paamuin. Katulad ng panganay ko, wala din ako sa Pinas noong palaki siya at nahirapan din akong paamuin. Nasa Austin, Texas naman ako at nagtetesting ng hardware para sa bagong ilalabas na safety system. Pero ito ay sa ibang company. Bago na kasi ang company ko sa ngayon.

Prepone - Only in India

I will prepone my schedule so that we could do something else...

Narinig nyo na ba ang salitang ito? Maaring oo, maaring hindi. Kasi nga, dito lang sa India ginagamit ang salitang "prepone". Prepone is the opposite of postpone (well, sa kanila). Kung titingnan nyo ito sa English dictionary, di nyo ito mahahanap. maliban kung meron kayong Indian English dictionary. Madalas kong marinig sa mga kasamahan ko ang salitang ito pero di ko pinapansin. Hanggang isang araw na gamitin sa meeting. Nagtanong ang british manager kung ano ang ibig nyang sabihin sa prepone. Yun nga, kabaligtaran ng postpone, hehehe. Napangiti ang briton.

Sabi nga nila, dapat meron lahat antonym ang post (i.e. prepaid/postpaid, prenatal/postnatal, etc.). Papano naman kaya ang predict? Postdict? O kaya ay prepare. Postpare?

Back in business

Well! Well! Well! Matagal akong nawala. Mahigit isang buwan ko na palang di naa-update itong blog ko. Mangyari kasi na tinamaan ng virus itong PC ko kaya para di kumalat ang virus, tinanggal ko muna sa network namin. More than 500 strains ang natanggal, tsk tsk tsk. Kung bakit kasi may nakialam at na-disable ang protection. Buti na lang, di nabura ang mga files ko. Puro nuisance lang ang mga virus na pumasok at bigla magpa-popup sa screen mo. Lahat ng folders ko ay ginawa nyang (virtually) executable. Natanggal na ang mga virus pero di na kasing-bilis ng dati. Malamang na may strain pa na natitira. Pero ok naman na sa ngayon.

Nandito pa din ako sa India at naghihintay na dumating ang supply ng gas para sa power plant na kinukumisyon namin. Combined cycle kasi ito. Gas/oil/steam. Kailangan ng gas para sa combustion. Kailangan din ng air para naman sa compression at hahalo ito sa gas. May igniter sa loob ng gas turbine at dahil sa pressure build-up sa loob ng chamber, iikot ang shaft. Nasa kabilang dulo naman ng shaft ang generator (sa kabilang dulo ang gas turbine). Para mapabilis ang ikot sa simula, kailangan ng malakas na power para madaling makaikot. Hindi kaya ng gas at air lamang. So, ginagawang motor ang generator at start-up habang pumapasok naman ang air sa compressor. Habang pabilis na ang ikot at kaya na ng gas na i-handle, cut-off na ang motor at magiging generator na uli. Depende sa capacity ng machine set kung ilang megawatts ang magiging output nya.

Ang exhaust gas naman ay hindi itatapon sa atmosphere, kundi dadaan ng boiler drum para gumawa ng steam. Sa tamang proseso, ang steam ang siyang papasok naman sa steam turbine para paikutin din ito (hiwalay ito sa gas turbine). Set din ito ng steam turbine/generator. Additional megawatts ang ibibigay. So, dalawang generator bale ang magtatrabaho. Gas turbine at steam turbine na may magkahiwalay na generator sa bawat dulo. Di ba okay?

Marami nang klase ng power plants sa buong mundo pero iisa lang siyempre ang kanilang ginagawa, to produce electricity. Meron din tayo sa Pilipinas ng mga power plants. Geothermal (steam) power plant, coal-fired power plant, hydro-power plant, windmills, diesel power plant, at marami pang iba. Noong nagtatrabaho pa ako sa Pinas, maraming geothermal power plants ang aming kinumisyon na pag-aari ng gobyerno. Halos 80% yata ng experience ko ay dito napunta. Although hindi talaga sa may turbine ang trabaho namin dati, nabuo ang aking experience sa pagkontrol ng mga instrumento. Kaya hindi na rin nalalayo ang aking kaalaman sa aking ginagawa sa ngayon.

Naalala ko tuloy noong panahon na nasa project kami, sa bundok madalas ang aming trabaho. Malamig. Walang heater. Galing sa bukal ang tubig na ipampapaligo mo. Kaya sa unang buhos, sisigaw ka ng malakas para di ka masyado ginawin, hehehe. Ang picture sa taas ay kuha sa gilid ng kalsada pero sa itaas ito ng bundok. Nasa gilid ng kalsada ang bukal at dito kami naliligo. Masarap ang aming samahan kaya kahit na mababa ang sahod, nagtagal kami sa kumpanya. Mabuti na lang at nagkaisip din kami kahit papano, hehehe.

Namimiss ko ang mga ganitong samahan. Bumabata ang pakiramdam ko…

Ang kahalagahan ng mga Alaala - For my buddy Veren

Minsan, sinasabi natin sa ating mga kasamahan na kasalukuyang malungkot dahil sa pagkawala ng kanilang mahal sa buhay, na dapat ay ibaon na natin sa limot ang nakaraan at harapin ang ating bukas. Maaaring ito ay tama pero hindi nangangahulugan na ibabaon natin lahat sa limot ang alala ng ating mga mahal sa buhay na namayapa na. Di nga ba't when we mourn, we remember them?


Ang kagandahan kasi minsan ng pagre-reminisce, naaalala mo ang mga nagawa niyang kabutihan, ang kanyang kakulitan, harutan, ang tawanan, mga (deep) secrets na marahil hanggang ngayon ay wala pang nakakaalam kundi kayong dalawa pa lang at malamang na mabaon na rin ito sa limot, ang tampuhan, pagkabigo, ang iyakan, at marami pang iba na sa alaala mo na lang gugunitain. Kung may nagawa man siyang pagkakamali ay naisasantabi mo na lamang. Maaaring ang iba dito ay siyang nakapagpabago sa iyong kaisipan kung kaya't ikaw ay nandiyan ngayon sa iyong kinatatayuan.


Itong post ko na ito ay para sa aking classmate, batchmate at buddy na si Veren. My buddy's sister Clarissa has just passed away. My deepest condolences go to you and your family.

Are ghosts real? –

Kuha ko ito nung may training ako sa Baden, Switzerland February this year. Sa Oerlikon kami nakatira. Kumpleto sa kasangkapan ang apartment. Kitchen and kitchen utensils, 3 separate bedrooms (tatlo kasi kami), 1 bathroom with bathtub (ito lang ang pangit), dining area, TV, fridge, electric stove, heater, etc. Nagandahan nga ako sa stove dahil salamin ang ibabaw at ipapatong mo lang ang kaserola mo. Wala kasi akong magawa sa room ko at that time so I took some pictures. Mga 10PM na ito ng gabi. Di naman ako gaanong kinilabutan when I saw the photos. I tried taking pictures again but nothing was there. Yung unang picture, ito ang una kong kuha. Wala namang smoke or any white thing when I took the shot at hindi rin ako naninigarilyo at that time. Hindi ko pa tiningnan ang picture nun so I took another shot from another angle (picture 2). When I played it back, yun ang bumulaga sa akin. Nakita ko agad na korteng tao yung smoke-like thing. Kita mo na may ulo at buhok (parang babae), katawan at braso. Yung second picture naman, parang dalawang tao na nag-uusap sa kalye pero malabo ang kanilang anino (pwede ring nag-iisa lang). The second picture could be a product of the shutter speed dahil sa gabi ito kinunan. Pero di ko alam kung ganito talaga ang lalabas. I tried taking pictures again. Dun sa unang angle at sa pangalawa. Pero wala nang lumabas na freak images. These pictures have not been altered and I was using a digital camera. They were from the original photo shots. Totoo nga kayang may multo?


Naalala ko tuloy noong ako ay maliit pa (wala pa siguro akong 7 years old noon). Nasa province ako at katabi ko sa higaan ang akong lola. Tatlo lang kami sa bahay at that time. Ang lolo ko ang pangatlo. Naalimpungatan ako sa tunog ng arinola na katabi ng aking lolo sa higaan. Medyo inangat ko ng konti ang aking ulo. Nakita ko na may umiihi sa arinola pero nakatalikod siya. Tiningnan ko ang lolo ko. Nakahiga naman at naghihilik. Nang lingunin ko ang lola ko, nasa tabi ko siya (nasa kanan ko ang lola ko at nasa left side ang arinola at higaan ng lolo ko about 2 meters away). Yung tao na umiihi, meron siyang takip sa kanyang ulo. Alam kong lalake ang umiihi dahil nakatayo. Mahina kasi ang ilaw na ginagamit ng lolo ko sa gabi kaya di ko maaninag kung sino. Nagkibit-balikat na lang ako at natulog uli. Kinabukasan, tinanong ko sa lolo ko kung merong bisita nung nagdaang gabi pero sinabi nya na wala. Ikwinento ko sa kanya ang nakita ko. Sabi lang nya, “Naku! Malamang na dinalaw tayo ng tatay ko”.

Actors born in 1962 –

Ngayon ko lang nalaman na kaedad ko pala si Tom Cruise (July 3, 1962). Tom (real name Thomas Cruise Mapother IV) is one of my foreign idols. Magaling siyang artista kaya I watched most of his films lalo na ang Mission Impossible sequels. Isa lang ang alam kong local na artista na ipinanganak noong 1962. Si Cesar Montano (real name Cesar Manhilot) na ipinanganak noong August 1, 1962. Click on the title to see U.S. actors/actresses born in 1962. Ang alam ko, maraming kabatch ko na ipinanganak sa taon na ito.

Rudy Fernandez dies –

From ABS-CBN database:
Actor Rudy Fernandez died at 6:15 Saturday morning at his home in Joeylane Street in White Plains in Quezon City due to a lingering illness. He was 55. After years of suffering from peri-ampullary cancer, Rudy succumbed to death in the presence of his wife, actress Lorna Tolentino, and sons Renz Marion and Raphael Fernandez. He also has a son, Mark Anthony, also an actor, with former partner, actress Alma Moreno. Minutes after the official announcement of his death, people from all sides of showbiz sent the sad news to one another via text or phone calls.
Two days before his demise, Lorna issued a statement that she was ready to accept his husband’s sad fate. “I am entrusting his life to the Lord,” said the actress in her message. Yet, she hoped that Rudy would still miraculously recover. During these last few months, Rudy and Lorna were shuttling between the US and the country for medical treatment of the actor’s cancer. They were recently advised by the patient’s doctors in the US to stay in a Philippine hospital for treatment. Fernandez was confined at the Cardinal Santos Medical Center in San Juan for almost a month. Before he was taken home, Senator Jinggoy Estrada, one of Rudy’s bosom friends, said during an interview that Rudy tried to fight his illness but couldn’t hide the real state of his health. He said Rudy’s tummy was already bloated and his eyes and skin were yellowish, all symptoms of the deadly cancer. The last time Estrada paid Rudy a visit in the hospital, the patient was agonizing. “Hirap na hirap na ako. (I can’t bear this anymore),” Fernandez was heard complaining. Meanwhile, Senator Ramon 'Bong' Revilla, another one of Rudy’s close pals, and colleagues in the film community, called on the public to say prayers for Fernandez. Rudy’s final wish was to be laid to rest at the Heritage Park along C-5 in Taguig City. Revilla told radio station dzMM Saturday that Fernandez's remains were immediately brought to the Heritage Park in Taguig City for the wake. He said the public can pay their respects at the park. Fernandez became famous for his action films such as "Baby Ama," and "Markang Bungo." Fernandez has won best actor awards for his film, "Batuigas...Pasukuin si Waway," and "Victor Corpuz".
Peri-ampullary cancer
According to Dr. Jaime Ignacio, immediate past president of the Philippine Society for Gastroenterology, peri-ampullary cancer is the growth of tumor in the ampulla, a passage of bile duct in the intestines. From the liver, bile duct supplies bile to the intestine, the liquid which digest the food in-take of a person. If the ampulla has a tumor, bile doesn't flow in the intestines resulting in inflammation of the bile duct. Ignacio said that periampullary cancer is rare. For every 100,000 people, only 100 develop the illness. The cause of the condition is still unknown. The following symptoms that might indicate periamplullary cancer: weight loss and bleeding of the ampulla which will be evident in a patient's stool. He added that the patient usually feels no pain. Ignacio said this type of cancer is not easily detected and it may be too late for the patient once it is finally identified.
"Kadalasan kasi, inaakalang hepatitis, liver cirrhosis, liver cancer o ibang sakit sa atay ang peri-ampullary cancer kaya hindi ito agad nalalapatan ng tamang lunas," Ignacio explained. Treatment options include surgical removal of the tumor or loosening of the obstruction on the bile duct, technically referred to as endoscopic retrograde cholangoi-pancreatography. In its later stages, peri-ampullary cancer cells spread to the liver. The survival rate is recorded at four out of ten people who are usually declared to be under remission if they remain cancer-free two years after the periampullary cancer was first discovered. Ignacio advised that to be safe and on guard against periampullary cancer or any other liver condition, a person should see a specialist immediately if he or she manifests jaundice.

Nabalitaan ko din ito sa asawa ko pero ngayon ko lang naisulat. Akala ko dati (before ako umalis papuntang India) ay gagaling na siya dahil sa mga nababasa at naririnig ko. Nakita ko din siya sa TV na masaya at sinasabi niyang gumaganda na daw ang diagnose ng duktor sa kanya. Marahil ay para di na lang pansinin ng madla.
Marami din akong napanood na pelikula ni Daboy lalo na nung bago pa lang siya sa pelikula. Minsan, inuulit-ulit ko pa. Magandang lalake, mahusay umarte, magandang asawa, mayaman, magagandang mga anak, nasa kanya na ang lahat. Pero di talaga lahat ay nabibili ng salapi. Kung pagmamasdan mo, wala siyang bakas ng kahit na anong sakit lalo na at malinis siya sa katawan. Hindi talaga natin alam kung kelan tayo mamamayapa. Either sa sakit, sa katandaan, o sa disgrasya. Kahit na anong ingat ang ating gawin kung talagang oras na natin. Mabilis na din mawala ang mga tao ngayon kung ikukumpara mo sa mga tao noong unang panahon. Nabubuhay sila ng more than 300 years old. Ngayon, suwerte ka na pag umabot ka ng 70. Lalo na ako na may mga bisyo din, tsk tsk tsk.

Use your side mirrors. Better safe than sorry –

Dito sa lugar na pinagtatrabahuhan ko, kapuna-puna ang maraming sasakyan na walang side mirror. Merong isa lang, meron naman nakatupi ang isa o pareho. Minsan din na sadyang tinatanggal ng inutil na may-ari. Meron din namang talagang gumagamit. Ang tanong ko ay bakit??? These mirrors are designed to be positioned at each side of the vehicle so the driver will have a better view of his rear and part of his side (blind spots). Dahil sa ito ay di mo nakikita. Wala pa ako nakitang manufacturer of cars na di naglalagay nito. Hindi ito burloloy na pwede mo tanggalin pag di mo type. Di ako pwede magmaneho ng walang side mirrors. Sumasakit ang leeg ko sa kalilingon. Ang nakakapagtaka, wala akong nakikita na mga aksidente sa lansangan (o hindi ko lang natitiyempuhan?). Lahat kasi ng nakapintura sa likod ng mga pampublikong sasakyan maliban sa private cars ay “PLEASE SOUND YOU HORN”. Kaya nga maingay sa kalsada. Madalas pag nagba-backing, hirap na hirap ang gago dahil nga sa walang side mirror. Kahit maluwag ang likod nya, di pa rin siya maka-atras ng maayos. Eh kundi ba naman talagang gago at kalahati eh. Baka gusto nila ilagay sa harap ng hood yung side view mirror? O kaya ay sa compartment?? Bwahahaha!!!

Busy? Who’s busy?? –

A lot of people use the word busy in their everyday life. Busy here, busy there. I sometimes use this to denote I AM NOT INTERESTED. Yes, this is the only thing that could possibly mean it. Call me a bad guy but I believe this is the only phrase that is closest to it. Mostly, if you are not interested, or if it is not one of your priorities, you will say, I am busy now and can’t make it. I will do it later. Nobody works 25 hours a day (yes, I mean 25 hours. Like the song from the Beatles, 8 days a week). Nobody in his damn single day, has not rested in an hour or so. If I invite somebody to attend to something, and he/she does not respond up to my second request, I won’t do it the third time (since he/she might have forgotten the first one). I will definitely back off. If the object gives you money, if the object makes you happy, if it makes you something out of the ordinary and sleep with a smile in your face, or anything that pleases you, or anything that is rather important to you, even if you have not rested for quite a long time, you will do it at once, and not later. Time management is all you need. So, what the hell do you mean by busy now? Any thoughts?


P.S. I may not able to reply to your comments because I am so damn busy.

What is DUMB in the Indian world? –

Sa labas ng apartment namin, maraming nakapaskil na mga kung anu-ano. Palabas sa sinehan, mga advertisements, etc. Di ko ito pinapansin. Pero kanina, dahil natagalan ang aming service car, naisipan ko tuloy na magbasa. Ito ang nakasulat: “Event for help Deaf & Dumb and Handycaped People”. For Americans nowadays, if you say dumb to a person, this is offensive. Palagay ko, ganun na din sa Pinas. I know they used this to mean “mute” (as in deaf and mute). Di na kasi natin ginagamit ito ngayon para tukuyin ang pipi or hirap magsalita. Today, it just means, conspicuously unintelligent or stupid guy.

Ang prusisyon at pagsisimba. Noon at ngayon –

I visited Bangar La Union last March (holy week) because my family wanted a little break from office and school. It was Wednesday (I believe) when we reached the town at 2AM. Thursday when we went up to Baguio for some sight-seeing adventure. I wanted to visit Veren but the time was too tight. My auntie Rose wanted me to go back to Bangar at that day to see the prosisyon. Medyo traffic sa mga main roads ng Baguio at hirap pumarada. While my wife went out to buy some “pasalubong”, nasa car na lang ako at naghihintay. Napuntahan lang namin ang mansion at yung papuntang mine’s view park pero di talaga sa park dahil sa sobrang dami ng cars na papunta dun, naghanap na lang kami ng mapaglalagyan ng car (na hindi naman parking area) at naglakad papunta sa mga bilihan ng ube na ibinebenta ng mga madre. Masarap yung ube, gustung-gusto ng mga bata at ng asawa ko. Tsaka sumakay na lang din sila ng kabayo. So, we went back to our house in Bangar at malapit na magsimula ang prusisyon pagdating namin dun. We rested for a while and we headed to the church, kung saan makikita namin ang simula ng prusisyon. The church is a few meters away from our house. Madaming tao na gustong sumali. Padilim na din. So, the procession started. Nandun din ang dalawa kong kids at ang aking maybahay (kasama din pala namin ang kasambahay namin). Hindi naman ito bago sa kanila dahil sa Maynila ay meron ding prusisyon. Gusto ko lang ding makita nila kung papano ang prusisyon sa probinsya. Isa nga pala sa mga ipinu-prusisyon si Sta Salome, ang may hawak ng insense nung mamatay si Jesus. Sa bahay namin nakalagak ang statue nya.

Napansin ko din na may mga nadagdag na mga imahe hindi katulad nung ako ay nag-aaral pa dito. Ibang-iba na din dahil magagarbo na ang bawat karo. Maraming ilaw, bulaklak, at kung anu-ano pa. Di naman nabago ang route ng prusisyon. Kung ano yung dati, yun pa rin hanggang ngayon. Isa lang ang aking napuna: Walang ayos ang pila ng mga tao. Mas marami ang nakakulumpon sa mga karo at putul-putol ang linya. Ano ba yan!!?? Ganito na ba ngayon? What is the essence of attending a procession??? Para lang masabi na ikaw ay sumama??? Dati, walang makakadaan na sasakyan habang nagpuprusisyon. Pero sa laki ng mga agwat at putul-putol na linya ngayon, may mga pinalulusot na ang mga pulis. Sino ba dapat mag-ayos nito? Simbahan ba o munisipyo? Dapat, ipanawagan din ito sa simbahan bago pa man magsimula ang prusisyon (or bago magmahal na araw). Kausapin ang musipyo na siyang nag-aayos ng traffic. Una-unahan ang mga tao. May mga pulis sana na nag-aasikaso every 20 meters or so. May tumatakbo, may naglalakad. May mga nakaupo sa gilid ng mga karo. Ito ang di ko magustuhan sa pagiging katoliko. Naging magarbo nga ang mga imahe pero naging primitive ang pag-iisip. Mas maganda pa nung araw na ako ay umaattend nito. Maayos ang daloy ng prusisyon. Walang nag-uunahan. Ngayon, kuwentuhan ng kuwentuhan ang mga kabataan na ewan kung nagliligawan ba o ano man. Wala akong sinisisi dito. Dapat mga tao na din ang kusang rumespeto sa kanilang nakagisnan. Ewan ko ba. Pero sa mga nakikita ko na ganito, masasabi ko na nakakawalang gana. Di na rin ako madalas magsimba dahil sobra-sobra ang dami ng tao sa loob at labas ng church. Papano ka makakapag-concentrate manalangin at makinig sa banal na salita?? May mga nagkukuwentuhan sa tabi mo. May magkapulupot. May mga tumatakbong mga bata. Tsk tsk.

Pero kahit ano pa man, hindi ibig sabihin nito na mahina ang aking faith at ako ay titiwalag. Nasa akin pa rin naman kung ako ay mananalangin ng tapat. Madalas tuloy, tsaka lang ako pumapasok sa simbahan pag walang tao. Mas tahimik at mas nakakapag-concentrate ako. Kaya madalas din na nakikinig ako sa station sa TV ng ibang religion. Napaka-ayos ng paligid. Magkahiwalay ang lalake sa babae. Walang mga bata.

Nung nasa U.S ako, linggu-linggo ay nagsisimba ako. Masarap magsimba dahil maayos ang paligid. Meron silang “cry room” at dun dinadala ang mga bata pag malikot, umiiyak o basta nakaka-istorbo sa misa. Kaya napakatahimik at pari lang halos maririnig mo. Sinasabi natin na magagaling ang pinoy pero bakit pagdating dito, wala tayong galing? O chosen few lang talaga ang magagaling? O sa ibang religion ang mga magagaling na yun?

No umuli, mapan tumakki, no umulog, mapan maturog (A riddle) –

This ilocano riddle is still very clear to me. My lolo Mariano used to tell me stories and riddles when I was young and had not been to school yet. He kept on asking this but never revealed the answer. It was when I started school that he actually provided the answer. I could not recall the ilocano term but it is bulate in tagalog (earthworm in english). I used to fight with my lolo when I was a kid but had loved him when I grew older. Ah, lack of wisdom perhaps. Madalas niya akong habulin dati. “Anak ti diyablo! Mapan ka man diyay aweren!! Caramba! Simbergwenza!!”. Ito ang madalas niya sabihin pag di niya ako maabutan. I had not asked the meaning of the word “awer”. It could mean “far”. I remember him always sharpening his thumb’s nail with a pair of scissors. Pinatutulis nya ito. Ito ang pinangungurot sa amin pag may kasalanan kami. Talaga namang aangat ka ng 6 inches above the ground sa sakit, hehehe. Until now, I still have marks on my belly. I don’t care. They are my remembrance from my lolo.

My lolo survived the “death march” during WWII. Ang kuwento niya sa akin, nun daw naglalakad sila sa may mga burol, dun nya naisipang lumundag at paikut-ikot na nagpatihulog sa burol. Pinagbabaril daw siya ng mga hapon pero suwerteng hindi siya tinamaan. Marami daw ang nagtangkang tumakas. Marami ang namatay at may mga ilan ding nakatakas. Ang mga bumabagsak sa daan (marahil sa gutom o uhaw) ay doon na pinapatay. Biruin mong lakarin niya mula Bataan hanggang sa Bangar? Nung makita daw siya ng lola, di na siya makilala sa sobrang payat nya. May mga araw na di siya kumain habang tumatakas. Marami pang kuwento ang lolo ko pero sa ibang pagkakataon ko na lang ito ikukuwento. Trabaho muna, hehehe. I am proud of my lolo, kahit saan man siya naroroon ngayon.

Proudest Daddy and Mommy –

My daughter got an award (bronze) in reading. Ito ay sa Kumon. Katatapos lang din nya ng nursery sa Lorenzo Ruiz at Kinder 1 siya ngayon sa KILA. Inilipat namin si Coleen ng school dahil sa aming palagay ay di maganda ang turo nila doon. She started school at the age of 3 ½. Sobrang agang pumasok ng mga kids ngayon. Dati, almost 7 years old na ako nung pumasok ako sa school at nakahawak ng pencil tsaka papel, hehehe. Nakapaa-paa pa ako kung pumasok pag sira tsinelas kong spartan. Iba talaga ang mga bata ngayon. Masyado na maaga nahahasa ang utak. Di kaya masobrahan sa hasa? Di naman namin siya pinipigilang maglaro pag gusto niya.

Madalas na sinusubukang ipasok ni Elena sa commercial ang mga anak ko pero di pa pinapalad. May mga tumatawag paminsan-minsan sa kanya para sa video shoots. Sana lang, makuha na. Well, just want to say that my wife and I are very proud of our daughter. Kahit di siya nakakuha ng gold, o kahit wala siyang makuha, she is trying to make us proud of her. Thanks Coleen!!

Jacob will also go to school soon. Katakut-takot na iyakan na naman malamang ito.

Ang buhay ng isang OFW - by Jun Bunso

This post was written by my high school batchmate, Jun Bunso. Please read how he manages to overcome his boredom being an OFW;

Heto na naman ako, hindi masyadong busy sa trabaho sa mga oras na ito. Subsob na naman sa pagsusulat, na siyang tanging libangan ko at outlet sa bansang ito. Walang masyadong happenings na hindi ko na rin iniexpect sa bansang ito. Paulit-ulit na " okey lang ako " ang isasagot ko sa tuwing ako'y tatanungin. Hindi naman ako masaya at hindi rin naman ako malungkot. Mga pakiramdam at damdaming pigil na natural lamang sa bansang ito na walang kalayaan. Balanseng pamumuhay subalit malayo naman ako sa mga mahal ko sa buhay. Ito ang buhay ng isang OFW. Sa aking paglisan sa aking bansang sinilangan, baon ko ang luha at kalungkutan sapagkat saglit kong maiiwan ang aking mga minamahal subalit sa kabila nun ay ang katotohanang nais ko silang bigyan ng mainam na buhay at maiahon sa kasalatan. Mahirap na malungkot subalit masaya sa pakiramdam. Sa minimithi kong pagbabalik, pawang walang pagsidlan ang aking kagalakan. Ang kasiyahan na muling makita at masilayan ang aking mga minamahal. Ang dalang hatid na tagumpay sa aking pamilya at isang balanse at kuntentong buhay kapiling sila…

Getting better... and better –

I came across to this Manila Water website and found out that my high school classmate, Armando Mingua, was awarded with the President’s Pride due to Performance in 2007. He must have been doing well. Their legend shows he was also a repeat winner. I wonder if he is now one of the top calibers of their office? Keep up the good work bro! You also need to register to our batch group to get the latest news on the upcoming reunion (well, there's more to it). Armando is the one in red shirt (front). Pareho kaming choir member during high school days. Magaling pa rin kaya siyang kumanta ngayon??

Tired body does not really keep you from falling asleep –

I used to sleep at around 10pm every night. Madali ako makatulog pag pagod ako. Umaatake ang insomnia ko pag wala ako nagawa maghapon. Just recently, I could not seem to compel my mind to sleep, kahit ako ay pagod na pagod na. Ayoko namang uminom ng sleaping pills. I could only sleep at around 1am or 2am. I might have been missing my wife and kids. It’s been a while. I know some OFWs have not seen their loved ones for so long now. I’m used to this kind of set-up but… Aah, if I have enough money, di ko kailangang lumayo sa pamilya ko. Ok din sana ang set-up ng company. Pag 1 year or more ang stay mo sa location na pupuntahan mo, pwede mo isama ang buong pamilya. Libre pagkain, tirahan at pag-aaral ng mga bata. Ang problema lang sa ganito, pati sila ay palipat-lipat din. Pag natapos ang project, di sila pwede mag-stay na doon at kailangan na din nilang lumipat. Either sa new location ko (kung sakaling more than 1 year uli) o balik sila sa Pinas. Katakut-takot na culture shock ang aabutin nila.

Hoax or no hoax –

There is (it still does, I believe) an e-mail circulating around the web (an old one) allegedly written by one Art Bell. There were (and currently are) also comments written by furious Filipinos to oppose that letter. I was also supposed to replicate the answers (as it initially got me mad at that moment) but I tried to search the web if there had been any answers or explanations regarding this alleged letter. Well, I guess I was right. The original “Hate Letter” which they claimed, was written by Mr. Art Bell is actually a hoax (could be). Mr. Bell is married to a (half) filipina. If that was true (the letter), he was just eating his words. Thanks to those who clarified this. Philippine Inquirer also retracted their published letter and apologized. I hope this letter will end. It keeps on circulating and a lot of Filipinos get mad about it. Remember that this has been circulating for years. It keeps on and on without the full details (just cutting and pasting). Hopefully, Filipinos (or any person or race whose heart surrounds Filipino idealism) should also check for its legality and authenticity.

Lesson learned: We should NOT take information and other matters available on the Internet at face value and use them as if they were the truth or verified data. It could be right to fight back if our guiding principle is being attacked. But we need to stop, if that person (whether he did it or not) already apologized in public. We need to search for the whole aspect. I nearly made a slight mistake. Hoax or no hoax, I opt to stay calm and do my job. Being a Filipino is still intact… within me… Magkakasakit ka lang pag pinatulan mo ito. I’m just being myself…

Now you see me, now you don’t –

Kapag Sunday, tinatamad akong lumabas ng apartment. Nanonood na lang ako ng cable o kaya ay naglilinis na lang ako madalas ng kuwarto ko at ini-isis ang sahig at dingding ng toilet ko kasi sobrang dumi. When I was at the patio, nakita ko na maraming chameleon (not sure if I spelled it right) na palakad-lakad at nagbabaging sa mga sanga at dahon. Parang gusto kong hulihin at alagaan kaya lang, baka kagatin ako, hehehe. Their skin really changes to where they are currently stepped in. Kapag nasa sanga sila, nagiging brown at pag nakakapit naman sa mga dahon, nagiging green. What an amazing creature. Magaling mag-camouflage para di sila makita ng kanilang enemies or prey. Meron ding chameleon sa Pinas pero very rare at karamihan ay mga nasa shops na at ibinebenta. Naalala ko pa noong nakatira pa kami sa bukid sa Talipapa (one of the towns of Novaliches QC), may magilan-ngilang hunyango (this is the literal tagalog word for chameleon) sa aming mga puno. Di sila masyado mapupuna dahil nga kasing-kulay sila ng kanilang kinapitan. Parang tuloy gusto kong bumalik sa pagkabata.

Sad news from Christopherians Batch '79 group

I received a group e-mail yesterday regarding a sad news from the US. Noemi Ramos Gaerlan’s father has just passed away. Egdon Pinzon, who intially relayed this to the group, does not have a more detailed story. We are praying for the soul of Mr. Washington Ramos (Noemi’s father). May he rest in peace. Noemi and Egdon are among the few batchmates who recently joined the group of Christopherians Batch ’79.

Noemi, kasama mo kami sa iyong pagluluksa…

Hindi Lahat ng Iling ay Hindi (O Wala) –

Ngayon ko lang naintindihan dito sa India na kapag umiling ang bumbay, ibig sabihin ay “Oo” or “Okay”. Minsan kasi, nasa tindahan ako at sinabi kong bibili ako ng kandila (parati kasing namamatay ang ilaw sa apartment at madilim pag sa gabi nangyari). Umiling siya kaya lumipat ako ng tindahan. Sinabi ko sa sumunod na tindero na bibili ako ng candle (inulit-ulit ko at isinenyas para maintindihan nya). Umiling uli ang pangalawang tindero. Lumipat naman ako sa pangatlo. Sa pagkakataong ito, nakita ko na may kandila sa loob ng eskaparate nila. Sinabi ko na bibili ako ng kandila. Umiling uli ang pangatlong tindero. Hey! I could see you have a candle in your cabinet. Sabi nya “Yes” habang umiiling. Anak ng pitong kulugo! Eh iling pala ang ibig sabihin sa kanila ng oo. Susme! Pag nagkataon, mauubos ko lahat ng tindahan dito sa lugar namin na di ako makakabili ng kandila. Bwahaha!

I also experienced the same thing when my Indian friend and I went to a nearby fruit shop to buy fruit shakes. Nag-order ang kasama ko ng isang banana shake para sa kanya at isang mango shake naman para akin. Umiling ang tindero pero mayamaya lang, the shakes were served, hehehe. Dami lang langaw sa paligid at sa table (hayup!)..

Imagine a world without electricity

I went out to the field this morning to check for some punchlists (particularly the big water cooling pumps and related instruments) that need to be done. We were struggling to locate some of the items but we were able to see them. We also went to the control room to check the display graphics related to the pumps. One of the senior operators guided us and talked about it. The pumps will be started up tentatively 21st of July so we need to prepare everything. So after that, we headed back to our office. Again, we found out that we did not have power. I was told that there is a shortage of power for this location (not only at this site but to all parts of this place). I guess they (or should I say we?) need to start this power plant soon (464 MegaWatts of combined power). I could imagine having no power for just one day. It will be horrible. Nowadays, how could we live without it? Sa mga bansang maiinit, malamang, wala na magse-sex...

My Alma Mater -

Yun nga palang link sa right side (Christopherian Batch ’79), ito yung link sa aming high school group (St. Christopher Academy, Bangar, La Union). This private High School is located 307 km north of Manila. Si Verena Valencia Delos Reyes ang moderator namin. Iilan pa lang ang sumasapi sa group na ito. They are the following:

Verena Valencia de los Reyes – moderator
Agapito Florendo
Aurora Miniano Crane
Bernardita Collado Ronquillo
Cesar Fe?
Delia Dingle Hollandsworth
Diosdado Opeña
Egdon Pinzon
Emilio Noto Jr.
Noemi Ramos Gaerlan
Rosemarie Mones Julio
Rosa Ramirez Landingin
Minerva Lardizabal Lopez

Marami pang naka-chat si Veren and Badette (at ako) pero parang walang gustong sumali. Meron na rin silang mga nakausap personally at over the phone. Meron pa namang reunion sa year 2009. I hope everybody has joined by then. What about Noli Mon? Herminia Baltazar?

It's only in the mind

Ako ang nagluluto ng pagkain ko sa umaga at sa gabi. Libre kasi sa tanghali sa site pero siyempre, pagkaing bumbay. Sa araw-araw na pagkain namin sa site, parang 3 times lang sila magpalit ng klase ng ulam at ito ay magsa-cycle na. I mean, pag Monday ay iba, iba din sa Tuesday at sa Wednesday. Pero pagdating ng Thursday, ang pagkain mo ng Monday na uli ang magiging ulam mo. Tsk tsk. Sa loob ng dalawang linggo, ok pa ako. Pero after that, medyo parang nakakasawa na. Ayaw na pumasok sa tiyan ko. Pero sabi ko, kailangan ko mabuhay. Parang nag-agree yata ang isip ko at bituka ko, kinabukasan nun ay ok na naman ako sa pagkain kahit paulit-ulit na. Medyo tumataba na nga ako ngayon eh, hehehe. Nilalagyan ko na lang ng maraming lime juice. Marami kasing lime dito kaya para mas masarap ang lasa, pinipigaan ko ng lime juice lahat ng ulam ko. Palagi pinagpapawisan ulo ko dahil lahat ng pagkain ay may sili (dried).

When you are in Rome, do what the Romans do

Nung unang araw ko sa site, ipinakilala ako sa mga kasamahan sa trabaho. Almost lahat ay puro bumbay maliban sa isang Malaysian, Indonesian, at isang Scottish. Yung iba, akala yata ay bumbay din ako. sabi ba naman (ito ang pagkakaintindi ko sa sinabi), "Kudu namu kriva?". kaya sabi ko tuloy sa kanya, "Aba! Namu rin!!" Bwahahaha. Tapos ipinaliwanag ng isa na hindi nga ako bumbay. Tapos ang sabi, “Oh. So what did you say? Is that your language”. Ang sabi ko na lang sa kanya, “Yes. And I said I don’t understand you”. Hehehe. Kailangan din kahit paapano, may knowledge ka ng konti sa salita nila, lalo na kapag bumibili ka sa palengke dahil halos karamihan ay di nakakaintindi ng ingles. At least, dapat alam mo ang numbers para sa mga presyo.

Halos lahat ng tao dito, may mobile phone na din. Mas mahirap nga lang kumuha ng SIM or unit kapag di ka tagarito (lalo na ako na foreign dito). Kahit mga Indian na di tagarito (from other cities, I mean) ay hirap din makakuha ng unit or SIM. Unlike sa Pinas na talamak ang bentahan ng mga units. Kahit na sino ay pwede makabili. Kaya di mo na ma-trace ang mga numbers. Mabuti na lang, binigyan ako ng SIM sa site after 2 weeks of non-stop kulitan, hehehe. Malamang marami nang nagtetext sa akin sa dati kong SIM. Kaso, di ako makakuha ng signal dito. Bago ako umalis dito, malamang na mawalan na ng tuluyan ng signal dahil nga un-attended for so long.

Killer Bees Strike Again

Three days ago, nasa tuktok kami ng stack ng HRSG (dito bale napupunta ang heat produced by the Gas Turbine na siya namang gagawing medium para tumakbo ang Steam turbine). Meron kaming titingnang mga punchlist (those agreed points with the client that need to be fixed). Umikot kami sa mga pedestal. Mayamaya lang, nakaramdam ako ng parang may kung anong kumurot sa batok ko. Bigla ko itong pinagpag at tiningnan kung ano yun. Nakita ko na may nalaglag na malaking fly. Mayamaya pa at dumami na sila. Nakita kong palapit lahat sa akin. Puro itim na bees. Sus! Tusok dito, tusok dun ang ginawa sa akin ng mga koplong. Lahat sa batok ang tira sa akin. Di ko alam kung saan ako magtatago. Nagkalaglagan ang mga pens ko sa bulsa dahil sa pilit kong tinatabig ang mga nanunusok. Palagay ko sa pangatlong sting, wala na akong naramdaman, hehehe. Hanggang sa ibaba ng stack ay hinabol ako ng mga hunghang. I thought that bees will not harm you if you will not harm them or their hive, pero mali pala ako. Hayun, di pumayag mga kasama ko na di ako dalhin sa hospital dahil nga poisonous daw mga bees dito. Lima ang tusok ko sa batok at dalawa sa braso. Mga 1.5 inches yata ang haba ng mga bees na tumira sa akin, tsk tsk. Yung nasa picture sa taas, ito yung anak na napulot ko sa tapat ng beehive. Maliit ito kung ikukumpara sa mga tumusok sa akin. The picture on the stack is the beehive. Malaki ito pag nakita mo sa close-up.

A Tough Job

Isang buwan na ako dito sa Kakinada, India. Ipinadala ako ng company to assist in commissioning a power plant here. Bago ako nakarating dito ay katakut-takot na aberya ang inabot ko. Muntik na akong maiwan ng airplane sa Bangkok (dahil sa time difference) in transit to India. Dahil malaki ang airport ng Bangkok, halos isang kilometro yata ang tinakbo ko para makarating sa gate. Hingal-kabayo ako. Akala ko, mawawalan na ako ng ulirat, tsk tsk. Mabuti na lang at pinagbigyan pa ako ng mabait na bantay at pinabalik ang bus. Sa gitna kasi nakapark ang plane eh. Tsk tsk. Pagkatapos ay na-cancel naman ang booking ko sa domestic airport ng Kolkata, India papuntang Vishakapatnam kaya katakut-takot na pag-aayos pa din ang ginawa ko. Malayo ang biyahe namin from Vishakapatnam airport to the apartment (3.5 hours). Wala ako tulog halos maghapon nun. Kaya pagdating namin ng tanghali ay natulog agad ako. Kinahapunan, namasyal ako ng konti. Remote area ito ng India. Hindi kasing-sikat ng pangalan ng Delhi. Parang nasa remote area ako ng Bicol.

Maraming mahirap na mga tao. Lahat ay maitim di katulad sa ibang lugar ng India na napuntahan ko na. Halos karamihan dito ay naka-bike lang. Marami ding tricycle na nasa gitna ang gulong at hindi sidecar na parang Pinas (auto ang tawag nila dito). Wala akong maakitang aircon busses. Parang ginawagawang shuttle lang yata dahil palagi nakapark sa gilid. Right-hand drive sila kaya kabaligtaran ng sa Pinas. Muntik-muntikan na nga ako madagit sa pagtawid eh, hayup! Mas priority ang mga sasakyan dito kaya ingat ka palagi sa pagtawid (kahit pa nakalagay na PEDXING). Hindi ka sasantuhin ng mga hayup na driver. Maingay din sa daan dahil panay ang busina ng mga sasakyan (bingi ba mga tao dito?). Walang gustong magbigay sa daan. Kung sino ang unang nag-overtake, dapat pagbigyan mo. Tsk tsk. Anong klaseng ruling kaya sa traffic meron sila? Hehehe. Natatawa na lang ako minsan. Masyado maraming kalat sa daan. Wala yata naghahakot ng basura eh. Dito sa malapit sa apartment, maraming maliliit na tindahan na katulad din ng sa Pinas pero maraming kulang. Di ka makakabili ng mga basic needs mo like mantika, sibuyas, bawang o kung ano pa mang kailangan mo sa pagluluto. Sa palengke ka lang makakabili. Kailangan kong maglakad ng isang kilometro bago ako makakita ng isang maliit na palengke. Doon na ako bumili ng mga immediate needs sa pagluluto. Meron din silang mga gulay na kapareho ng sa atin like alugbati, repolyo, carrots at labanos. Merong mga ibang dahon na di ko maintindihan ang hitsura kaya di ko binili. Parang sa gilid lang ng kalsada binubunot, hehehe. Baka iba ang lasa. Mabuti at may dala akong pang-paasim sa sinigang kaya yun agad ang niluto ko sa gabi dahil nakabili naman ako ng baboy. Iba silang magkatay ng baboy dito. Parang sinusunog nila ang balat na parang kilawing kambing kaya iba ang amoy. Pero mga bata ang mga baboy na ibinebenta nila. Akala ko nga ay di ako makakabili dahil muslim country ito pero meron din palang kumakain. Baka at kalabaw lang ang talagang wala pero meron namang mutton kaya ok na din. Nakabili din ako ng manok. Maliliit ang kanilang ibinebentang itlog dito. Nung unang bibilhan ko sana ng baboy, akala ko, native na di nakaliskisan ang itinitinda nya kasi maitim. Pero nung lumapit pa ako, aba eh natatakpan pala ng sangkatutak na langaw!!! Anak ng pitong kulugo!! Nawalan ako ng ganang bumili (sorry sa mga kumakain habang nagbabasa). Mabuti at meron pang ibang nagtitinda at dun na lang ako bumili. May langaw din kaya lang konti lang, hehehe.

Isa pang naging problema ko ay signal ng multi-band ko na cell phone (Nokia 6300). Wala akong makuha. Kaya halos more than a week na di ko natawagan ang honey ko. Meron namang international calling booth na malapit sa apartment pero harang ang presyo. Pero kahit na ganun, gumamit pa rin ako para lang masabihan ko siya na wala akong signal at para makumusta ko na rin sa bahay. Hay, buhay!!! Mahirap talaga ang malayo ka sa piling ng iyong pamilya.

My first day to post a message

Hello everyone! This is my first time to post a message in a blog site (my first time to create one). Matagal ko nang gustong gumawa ng sarili kong blog site pero di ko masyado napagtutuunan ng pansin dahil nga wala akong sariling PC, walang sariling internet, etc.. I was searching for a location using the google search engine at bigla akong napapasok sa isang site at tinanong ako if I wanted to make one. Dito na ako nagkaroon ng interest at presto, nakagawa rin ako (sa wakas!) ng aking sariling blog site (Thanks blogger.com). I hope I can maintain this site for long time(habang ako ay nabubuhay).

My full name is Constantino Lofradez Gatus, son of the late Jose Gamboa Gatus and Aurelia Marquez Lofradez. Pangatlo ako sa limang magkakapatid. Si Alberto (Albert), Bernadette (Adette/Badette/Dette), ako, Reynaldo (Rey, na namayapa na din), at ang bunsong si Julieta (Julie). Ang kuya Albert ko ay kasalukuyang pulis (lieutenant) ngayon somewhere in Cubao. Ang ate ko naman ay sa bahay lang at inaasikaso ang kanyang apat na anak. Si Julie din ay nasa bahay lang at may konting negosyo na siyang bumubuhay sa kanila. Ako lang at ang kuya Albert ko ang full time ang trabaho sa ngayon.

Marami akong naging pangalan. Starting from Tino when I was a kid until high school. Then, my classmates in college started calling me Joel. Why? It happened that we had a classmate named Joey Constantino Cayao. At ako ay Constantino lang. Kaya binansagan akong Joel. Joel and Joey Constantino. Nung bandang huli ng college days ko (I graduated as a BS in Electronics and Communications Engineer, by the way), tinatawag na nila akong Ting, dahil masyado mahaba ang name ko at ayaw naman nila gamitin ang Tino dahil bakya daw (hehehe). So, hanggang ngayon, Ting pa rin ang tawag sa akin ng mga close friends ko, pati na ng asawa kong si Ma. Elena Sanchez Gatus. Ang asawa ko ay kasalukuyang nagtatrabaho sa isang power producing plant (IIP) as an executive secretary. Bale sa Roxas Blvd ang kanilang main office. Siya ay tubong Ligtong, Cavite. Anak nina Angel Sanchez at Celeste Modelo. Tatlo silang magkakapatid. Panganay na si Rosario Jardiniano (Cherry) , ang kuya niya na si Angelito (Lito), at ang aking asawa. Sa ngayon, dalawa ang aming supling. Si Coleen May, at si Jacob Constantine. Five years and a half pa lang ang panganay namin at magtatatlo naman ang bunso. Nasa kinder na si Coleen at nagkaroon ng bronze medal kailan lang, sa Kumon. Sana ay palaging may honors ang mga anak namin, hehehe. Kahit hindi gold, happy na din ako.

Sa mga susunod na posts ko, malalaman nyo kung papano ako mamuhay, at kung anu-ano ang pinagkakaabalaan ko, mga mithiin, mga ayaw at gusto, kung gaano kaprangka, kung masaya o hindi, at kung anu-ano pang kaek-ekan sa buhay.