Promises are really made to be broken. Two weeks ago, nagkaroon ng meeting ang company namin together with the client. Ang sabi nila (client), dadating na ang gas supply para mapatakbo na namin ang turbina. October 5 ang sabi. Pero ngayon pa lang, napag-alaman namin na ang gas ay mapupunta sa alapaap. Meaning, walang gas na darating. Ang pagkakasabi sa akin, pang-101 na beses na sinabi ito ng client na dadating na ang gas. Pero sa kasamaang-palad, mapupunta na uli ito sa alapaap. Hindi kasi pwedeng sabihin ng client (directly) na walang gas dahil malaki ang babayaran nila lalo na at di kami makakaalis dito sa site. Kaya panay lang ang pangako. Pangakong hanggang ngayon ay napapako.
Pero malamang nga na may gas na dadating, hindi nga lang madalian. Kung hindi ba naman, may plano na para sa Phase 2 ng project, just beside the existing. Huwag sana ako dito mapunta uli. Gusto kong isumpa itong site na ito. Pero hindi ito kasing-sama ng condition sa Pakistan. Napakainit doon (maximum of 55 degC) at madalas na magdugo ang aking ilong. Kaya parati kong binabasa ang batok at ulo ko ng tubig dahil sa init. Mga limang litro ng bottled water ang naiinom ko maghapon. Kahit madaling-araw noon sa Pakistan, parang nakasalang ka pa rin sa apoy. Dry ang temperature kaya di ka pagpapawisan. Pero walang ipinag-iba ang amoy dito at amoy doon, hehehe. Ang typical na nakikita ko sa mga lalake sa Pakistan ay pwede sila mag-holding hands while walking, pero hindi sila bading. Medyo ilag nga ako sa mga kaibigan kong Pakistani at baka hawakan din ang kamay ko habang kami ay naglalakad.
Pero malamang nga na may gas na dadating, hindi nga lang madalian. Kung hindi ba naman, may plano na para sa Phase 2 ng project, just beside the existing. Huwag sana ako dito mapunta uli. Gusto kong isumpa itong site na ito. Pero hindi ito kasing-sama ng condition sa Pakistan. Napakainit doon (maximum of 55 degC) at madalas na magdugo ang aking ilong. Kaya parati kong binabasa ang batok at ulo ko ng tubig dahil sa init. Mga limang litro ng bottled water ang naiinom ko maghapon. Kahit madaling-araw noon sa Pakistan, parang nakasalang ka pa rin sa apoy. Dry ang temperature kaya di ka pagpapawisan. Pero walang ipinag-iba ang amoy dito at amoy doon, hehehe. Ang typical na nakikita ko sa mga lalake sa Pakistan ay pwede sila mag-holding hands while walking, pero hindi sila bading. Medyo ilag nga ako sa mga kaibigan kong Pakistani at baka hawakan din ang kamay ko habang kami ay naglalakad.
No comments:
Post a Comment