In and Out

It has been a real while when I updated my blog. A lot of things happened. I went back to the Philippines last February 2010 from UK. Mahaba din ang naging bakasyon ko. Pagkatapos, pinapunta ako ng boss ko sa Malaysia (which happens to be mg hub) at pina-attend ng LAN (Leadership and Negotiation) seminar. That was April 2010. Maganda din ang training kahit sa iba ay pangit. At least, another experience for me at kung papaano i-handle some situations. Nagpunta din ang misis kong si Elena for 3 days. Pagkatapos, bumalik ako ng UK ng May 2010 pero sa ibang site naman. It was a small town they call Newark, part of Nottinghamshire. Wala masyado tao. Kaunti lang ang mga shops and they usually close at 6PM. Noong nasa Plymouth ako, we were planning for my wife's visit pero di natuloy dahil pinauwi ako nang wala sa panahon. Pero sinabi ko sa sarili ko na 'by hook or by crook', kailangang makapunta ang asawa ko sa Newark and it did happen. She stayed with me for 10 days. We also visited my auntie Norm and her husband uncle Pete in Leicester. Dahil sa may pasok ako that time, kinakailangan kong pumasok sa site in the morning at sa hapon na kami magkikita ng asawa ko. Pag nasa site ako, siya naman ay namamasyal sa town. Namimili ng kung anu-anong puwedeng ipamigay sa Pinas na wala doon. Mumunting bagay baga. Pag weekend, pupunta kami ng mga karatig-bayan like . Nagpunta din kami sa London at nakarating kami sa Nottinghill (kung saan kinunan ang Nottinghill na movie). First time ko magpunta ng London kaya excited din ako. Nakita namin ang Big Ben, Trafalgar Square, London Eye, at iba pa na nakalimutan ko na ang mga name. Nagpunta din pala kami sa Stratford-Upon-Avon, kung saan ipinanganak at lumaki si William Shakespeare. More to come sa pagbabalik ng lalakeng may amoy.

Blue and Yet White -

I have been away from my hometown for 5 months now. And it's really hard not seeing the love of your life for long, especially during Christmas and New Year. The temperature is dropping and seeing some snows falling. Seeing yourself alone inside the flat the company has rented during the entire period of the contract. I do all the jobs. Just to ease the pain, I tried to clean the entire flat everytime to make myself busy. Watching every movie, chatting in the internet, etc. during my OFF days. Good thing that I have a relative (my auntie Norma, sister of my late mother Aurelia). I visited them last December 24-27. After more than 20 years, we saw each other again. We were very excited. I met my 2 cousins (half-Filipino/half-British). And yes, I met also my other auntie (Cristy) who lives in Germany. I met my auntie Cristy when I had a training in Germany the year 1999 (I think). And also when she visited Philippines not so long ago. Here in U.K., they do not celebrate Christmas as we do in the Philippines. It's like a normal day. No big bangs. Then, in the morning of 25th, they do exchange gifts. I guess this is also true during New Year. It will just be an ordinary day. Back to work for me on the 28th.

And Yet Another Storm Came -

The storm that sank my car had stopped and yet another (kinda) storm came to our life. My father-in-law had just finished his medication for his TB and all went well, resting in their house in Mindoro and to start planting trees again. But then, he felt something swelling (and painful) inside his throat and never healed. His daughter (my wife) accompanied him to the doctor one time to see what was going on. That was when they found out that he actually has a tongue cancer. It was long before they finally told tatay (as I fondly call him) that he was suffering from cancer and needed to be removed (he want back to Mindoro after the check-up and everybody lied to him about the outcome of the check-up). The doctors did not (and never did) assure them 100% that tatay could fully recover and prayers are needed. We needed money for the operation. My wife didn’t have enough money for the operation. So I presented myself being her husband. But some of them were either in an investment or a bank that personal appearance was needed to withdraw it. I am here in the UK and could not give them full support. I told her to try and get the money from the investment, since it was way past due. But things just could not get into the right place. We could not just get it right now.

Regarding my investment, I shouldn’t have done that and it was a really big mistake investing it. I should have taken them all last June but my friend (whom I invested the money to) said they changed bank so the cheques that were given to me were useless. She promised to give back the interest plus penalties after a month but did not happen. Now, it has been 6 months after they (her company) failed to produce interest, penalties and the initial investment. She never assured me of anything and ignoring me just like a dead cat in the street. We are badly in need of the money but we can’t do anything at the moment. We haven’t paid the hospital in full and if something happens and we need to pay them (the hospital), the only option is to settle it with a bank which in turn, would carry interest. A year ago, we had a plan of buying a house (or building it since we already have ‘lot’). Right now, my plan to have a house just went down. I am not planning at this stage. Pera lang yan. We can always earn it. while we are still alive.

SHATTERED!

My wife called me up yesterday. It was 4:04AM (11:04 Manila time). Baha na daw sa inuupahan namin sa Pasig at hanggang tuhod na. Itinaas na daw nila ang refrigerator sa ibabaw ng lamesa (but unfortunately, it fell down when the water rose up to more than hip-level). Lahat halos ng kasangkapan na nasa ground floor, inilagay na nila sa second floor pero yung mabibigat ay naiwan na. Papano na kung walang second floor?? I just hate to contemplate on that. It was also too late to save the car. I am not sure kung maipapaayos ko pa ito. Kung maayos man, siguradong mahal, Pero ang pinaka-importante, hindi nadisgrasya ang mag-iina ako. Kasama pa naman ang biyenan kong babae.

Umabot lagpas bewang ang baha before the rain finally stopped. This is one of the biggest challenges for us. Lalo na at wala ako sa bahay. I just couldn't do anything. The only thing that I could do is pray for their safety, and to call them once in a while. Pero dahil drained na ang battery nya, wala na akong matanggap na balita.

In Transit To UK

Nandito ako sa Dubai airport. Naghihintay ng flight papuntang United Kingdom. Dito kasi ang transit path kapag pupunta ka ng London at Emirates ang gamit mong plane. Five hours ang hinihintay ko bago ma-open ang gate. Tsk tsk tsk. Ok na din naman. Nagchat kami konti ni misis kanina. Di daw makatulog ang panganay ko at umiiyak. Ito ang mahirap sa trabaho ko. Hindi ko nakikita ang paglaki ng mga anak ko. Mahirap naman kung sa Pinas lang ako aasa. Hindi sila makakapag-aral sa gusto nilang school. Kailangan kong magtiis. Isang buwan lang ang inilagi ko sa Pinas (from Vietnam) at halos araw-araw kami lumalabas na mag-anak pero hindi pa rin ito sapat.

Sana lang ay makapag-ipon ako ng maayos para mag-negosyo na lang. Hindi ko nakikita ang paglaki nila. Hindi ko sila maipagtanggol kapag may nang-aapi. Hanggang kailan kaya ang ganito?

Gone Too Soon -

Masyadong mabilis ang mga pangyayari. I was advised only last Thursday, July 9 (which was my OFF day because I have worked for 4 days night shift). Natutulog pa ako nang biglang may tumawag sa phone ko. Two hours pa lang yata ang naitutulog ko nun. Yun nga, inabisuhan ako na magbalut-balot na dahil aalis na ako by Saturday (July 11). Pagkatapos ay sinabihan ako na mag-online dahil may kailangang i-send na document sa hub namin. Tangina naman! Ni hindi ko na halos maisip kung ano ang mga ieempake ko sa sobrang bilis ng mga pangyayari. Plus yung turn-over pa na nangyari sa planta. Tsk tsk tsk. Walang kakupas-kupas talaga. Di na rin ako nakapag-online sa airport. Gusto ko sana i-update itong blog ko dun pero wala na rin masyadong time. Puyat pa dahil may emergency party na nangyari nung Friday night. Ganito ang trabaho namin. Pag gusto ka ilipat, kahit ano pa ang ginagawa mo. Wala na din ang mga balak kong bilhin sa pag-uwi ko. Dapat kasi, last week of August pa ako uuwi para sa Preliminary acceptance, pero nangyari na ang nangyari. Gosh!

Time Flies -

Parang kailan lang, ang mga pangarap ko'y kay hirap abutin. Teka, kanta yata yun ah? I mean, parang kailan lang, na kadarating ko lang ng Vietnam. February 5 noong ako ay unang dumating dito. Ngayon ay July na. Eksaktong pang-limang buwan ko bukas, July 5. Napakabilis ng araw. Ganito yata talaga pag tumatanda ang tao. Noon kasing bata ako, parang napakatagal mag-aral. Biruin mo nga namang 15 years lahat ng bubunuin mo hanggang college. Pwera pa kapag may mga vocational ka pang kukunin. Katulad ko na kumuha ng practical electricity before kumuha ng engineering. Na-late kasi ako ng enroll dati kaya tuloy nag-decide na ako na kumuha ng vocational para lang hindi ako nabakante sa bahay. Sa totoo lang, vocational lang ang gusto ng tatay ko dahil natatagalan sa mga 5-year course. Mabuti na lang at nagpumilit akong mag-aral. Teka uli, lumalayo ang kuwento ko.

Dapat ay last week of May, nasa Pinas na ako at a week after that, punta na ako ng UK. Nag-abiso ang UK project na kukunin na nila ako para support doon. Ok lang sa loob-loob ko. Panibagong environment, panibagong pakikibaka. Pero pumalag ang Vietnam project. Kailangan pa raw nila ako dito. Napag-alaman ko na lang na di na nga ako kukunin. Nag-expire ang UK VISA ko last June. May natanggap na naman akong e-mail na kinukuha lahat ng requirements ko para sa panibagong work permit for UK project. Ibinigay ko naman lahat. Pero di na ako umaasa na pupunta ako sa UK project dahil ilang beses na ring nangyari ang ganito. Kukunin ang mga documents sa yo. Pag nakuha na lahat, naayos na ang VISA at kung anu-ano pa, sa ibang lupalop ka naman ibabato. Ganito ang kumpanya ko. Unpredictable. Puro tingin yata sa alapaap kapag nagdesisyon. Pero ok pa rin dahil trabaho pa rin naman ito. Ang plano dito, hanggang August na lang at PAC (Preliminary Acceptance Certificate) na. Pagkatapos, turn-over na. Isang buwan na lang at August na. Mabilis naman ang araw. Di ko nga namamalayan ang isang linggong lumilipas eh. Lalo na at panay pang-gabi ako. Uuwi na din ako sa Pilipinas kong minamahal.

Snake Inside the Plane!! Err, I mean... the Plant..

Katulad kahapon, tambay kami sa control room. Nagpapatakbo ng steam turbine. Katulong ng mga process guys sa loob at labas ng control room. Pag may gagawin sa labas, tatawag sa radio at tatanungin kung ano ang condition ng ganito at ganoong equipment. Ganito ang trabaho namin. Support kami palagi. Malapit na kaming umuwi nang tumawag uli sa radio ang isang kasamahan naming nasa baba lang ng condensate pumps. Di daw nila magalaw ang isang control valve dahil may ahas. Ahas?! Sa loob ng planta? Tanong ng kasama ko. Ayaw din nilang lapitan para patayin dahil nga baka manuklaw. Bumalik sa control room ang mga nasa field at nagtanong kung ano ang gagawin sa ahas. Wala sila maisip. Sabi ko, puntahan ko para malaman kung ano ang gagawin. Do you plan to catch it?, tanong ng kasama ko. Yeah, I want to eat it, biro ko na lang.

Pagdating namin doon, madilim ang paligid. Kinailangan pang gumamit ng torch para masinagan ang kinaroroonan ng ahas. Nasa gilid lang at natutulog. Kumuha ako ng mahabang stick at sinubukan kong angatin ito. Nagising ang ahas at laking gulat namin. Isa pala itong black cobra. Biglang lumapad ang leeg, tumayo at handing manuklaw. May paikot na puting guhit din sa kanyang likod. Nang akma ko uling aangatin gamit ang stick, bigla itong naglabas ng venom. Ganito kasi ang ginagawa ng cobra kapag di nya maabot ang target nya. Bigla dudura ng venom. Kapag tinamaan ka sa mata o sa may sugat na parte ng katawan mo, malas mo. Ang ginawa ko na lang, inipit ko ng stick ang ulo. Nang makita kong medyo di na gumagalaw, hinawakan ko na ang leeg. Sa ganito kasing paraan, din a makakapangagat ang ahas.

Pagdating sa labas, itinapon ko ito sa malapit sa construction site. Ayoko din namang patayin dahil mawawalan ng balance ang ecosystem (hehehe). Noon kasing bata pa ako, sa bukid kami nakatira. Dahil sa bukid, maraming mga hayup na ligaw. Katulad na nga ng mga ahas. Sa kuya ko ako natuto ng paghuli. Dinadakma lang niya dati ang mga sawa na nakikita namin sa daan. Basta alam mo kung papaano ang gagawin at malakas ang loob mo, ok lang. Pero pag natuklaw ka, bye-bye...

Déjà Vu -

Kagabi, overtime kami sa control room. Dalawa lang kami ng process guy buong magdamag. Dahil sa stable naman ang mga turbines, wala kami masyado ginagawa kung hindi mag-monitor ng mga readings. Dala ko din ang laptop ko at paminsan-minsan ay nanonood ng movie. May mga pagkakataon na may pinababago ang kasamahan ko sa logic kaya kailangan kong magbukas ng mga application (ako lang kasi ang pwedeng magbukas dahil internal programming ito ng controller). Isa sa mga pagkakataong yun, ano ba’t parang narinig ko na o nangyari na ito. Lahat halos ng sasabihin pa lang nya ay alam ko na ang susunod. Nasabi ko sa sarili ko, “DeJaVu”. Minsan ay kikilabutan ka din. Di ko alam kung sa panaginip nangyari yung una o talagang nangyari na at pangalawang pagkakataon ito? Matagal na rin yung huling nangyari sa akin. Nagsimula kong maranasan ang ganito noong college pa lang ako. Madalas noong una na palaging nangyari na ang mga bagay-bagay na naulit lang. Medyo matagal ngayon. Mahirap maipaliwanag pero totoo. Madalas din na kapag nagpupunta sa isang lugar na noon ko lang napuntahan, parang nakarating na ako doon dati.

Ano ba ang Déjà Vu? From Dr. Jeff Palmer's book:

The term déjà vu comes from the French and means, literally, "already seen." Those who have experienced the feeling describe it as an overwhelming sense of familiarity with something that shouldn't be familiar at all.

Déjà vu is a phenomenon that by its nature as an instantaneous event cannot be scientifically proven to exist. And yet it does. The occurrence of déjà vu is actually quite common, 70% of us experience it at least once in our lifetimes. There are many theories regarding the nature of déjà vu experiences. In recent years déjà vu has been the subject of serious psychological and neurological research. The most likely explanation, according to scientists in these disciplines, is that déjà vu is an anomaly of memory.

Yun na yun. Kayo? Naranasan nyo na ba ito??

Si Dr.Jeff R. Palmer Ph.D. ay author ng librong "Judo for the Soul - The Art of Psychic Self Defence", at marami pang ibang mga articles and papers na nauugnay sa metaphysics and the study of paranormal phenomena. Check out his books at http://the-psychic-detective.com

Missing being a Tech Support -

Noong bago pa lang ako dito, tahimik lang ako na nagmamasid. Minsan ay pinagagalitan pag may mali sa ginawa sa software na ginagamit namin. Tahimik ang mga kasamahan ko. Parang walang buhay. Minsan, may nambabraso ding mga kasamahan na akala nila ay sila ang pinakamagaling dahil sa tagal na nila sa kumpanya. Pinababayaan ko lang sila. Target siguro nya ang maging boss sa loob-loob ko na lang. Ngayon, medyo nakakabisado ko na ang takbo ng trabaho ko. Di na kailangan ang supervision. Madalas na magpatulong ang mga process guys kung tama ba ang logic ng isang loop. Maingay na din ako sa control room. Napapatawa ko na ang mga kasama ko. Kapag nagtatawag sa radio, madalas tuloy na nagagamit ko pa rin nakaugalian ko sa dati kong kumpanya. “Tech Support Stan!”. Ito palagi ang bungad ko pag may tumatawag sa radio o sa phone. Para kasing Call Center ang dati naming trabaho sa Pinas. Maraming tumatawag na client para magpatulong kapag may problema sila sa produktong binili sa amin.

Maganda rin kasi ang dating trabaho ko. Medyo minsan nga lang ay humiliating, lalo na pag foreigner ang kausap mo. Pero dahil na rin sa nagtagal ako dati sa kumpanya, ako na ang namboboljak sa customer. Siyempre, di pwede ito sa management, lalo na at recorded ang conversation. Pero ayoko naman na palagi na lang pakumbaba kahit mali na ang mga koplong. Minsan kasi, kailangan ding mambraso ka para di ka kawawain.

Marami din ang nagtatanong kung bakit iba akong magsalita kesa sa mga ibang pinoy na nakakausap nila noon. Kahit noong nasa India ako ay ganito din ang kanilang tanong. Hindi daw pinoy ang aking accent at may pagka-American (hehe). Sa akin kasi, kung ano ang naririnig ko, yun ang pronunciation na inilalabas ko at hindi parang tagalog na nagi-english. Marami kasing pinoy na ganito kung magsalita (at marami din ang talagang American din kung magsalita kahit sa Pinas sila lumaki). Nasa tao kasi kung papaano niya sinasabi ang napapangkinggan niya. Kung bakit kasi ibang magsalita ang ibang tao sa kanilang naririnig. Naririnig mo ito pero iba kung ito ay bigkasin mo. Well, kung matututo lang ang karamihan sa atin na bigkasin ang tama, mas hahanga sa atin ang mga foreigners. Hindi lang sa dahil marunong mag-english ang karamihan, kundi pati pronunciation/accent ay tama din. Di ako masyado magaling sa english, pero at least, itinatama ko ang sarili ko sa tamang pagbigkas. Ito na kasi ang nakasanayan ko simula nang matuto akong magbasa ng english at makarinig ng foreign films. Mas nahasa pa ito dahil may training ang dati kong company sa tamang pagbigkas. Kailangan kasi namin ito sa trabaho.